marzec przynosi słowa o miłości

białe marcowe słowa
przychodzą znienacka
gdy mówisz wierszem
o miłości do mnie

to wiosna przynosi
szczyptę odwagi
by posmakować chwile
posypane szczęściem

dotykasz serca
dłońmi muskasz niczym

skrzydłami motyla

to nie sen

choć płyniemy delikatnie
jak jedwab
zielonymi ścieżkami do serc

mgła opada jak kurtyna

kiedy opadnie mgła
zostanie tylko
kilka małych tęsknot
zapomnianych przez deszcz
bo ja wciąż drążę
korytarze przeszłości

zamieniłam słowa
na sny które wciąż gubią się
w płatkach wiosennego śniegu

czekam aż palce
przestaną drżeć i pewnie
musną szczęścia
które wciśnie się w linie papilarne

na zawsze

odczarować chwile

chciałabym odczarować chwile
przykryte warstwą kurzu
i kłamstw
noc nie przyniesie spełnienia
a jutro
znów spotkam cię przypadkiem

na ulicy brudnej i złej

nawet spojrzenia
padają tam
gdzie ich nie widać

żadne słowo nie naprawi
przeszłości
magia stopniała wraz ze śniegiem

on był sensem

utrzymywał świeżość
lecz tuż pod nim

czaiła się prawda

tam gdzie śpią domy

odnalazłam sens w byciu tam
gdzie śpią domy a ludzie
snują własne opowieści
na temat nieużytków
 
w których umierają dusze
 
zawieszenie
daje się we znaki
 
gdy drzemie wnętrze
skóra szuka promieni słońca
błękitu nieba
 
zostanę
 
aż zrozumiem
kim jestem

kobietom

zaspany czas znów podziurawił wieczność
gdzie kobiecość chwyta w dłonie
to co niezauważalne
żadne monety dziś nie mają wartości
bezużyteczne spadają pod nogi mężczyzn

delikatność zostawiła po sobie
niewielki rys bo życie każe być twardą
z dziećmi pod pachą
czy z bronią w ręku
niby inaczej a zawsze tak samo

marzec

marcowe poranki
budzą słońce
które jasnymi promieniami
woła wiosnę

jeszcze parę dni
i sen się rozjaśni
wstaje nadzieja na ciepło
w sercu i za oknem

zdj.własne - marzec 2024

nie ma nas

zapakowana w stare pudełko
kurczę się do stanu
niewidzialna
róże już nie zdobią mieszkania
 
chusteczką wycieram ślady szminki 

która wciąż smakuje tobą
obrany z niedomówień
znikasz
 
jak ja przed chwilą

***(zmatowiałam)

zmatowiałam w pęczniejących dłoniach
tak dużo i niewiele jednocześnie

obietnice spadają wraz ze śniegiem
zmieniając się w lód

zamarzanie to naturalny bieg zdarzeń
gdy za oknem luty
przegląda nasze wspomnienia

nie wiadomo które przeżyją do wiosny

za bardzo chcemy być
jednym odcinkiem czasu
kiedy świat pędzi

dotykaj

dotykaj mnie wierszem
delikatnie jak motyl
drżącymi słowami
muskaj powietrze
chcę poczuć ciepło
zapomnieć się w wersach
przez chwilę być twoja
spłynąć wraz z puentą

***(luty przeciąga ospałe spojrzenia)

luty przeciąga ospałe spojrzenia
w przeszłość
dni przydeptane czasem
wciąż kolekcjonują westchnienia
dziś brakuje ciepła Twojej dłoni
choć kubek z herbatą robi co może

przepraszam za chwile i słowa
których zabrakło
topię je w smutku przeglądając stare albumy

upływające lata nie ocierają łez
bo czas jest bezlitosny dla tych
co zostają

zatraceni w ramionach
tęsknoty

luty

pomiędzy nieśmiałymi promieniami słońca
a płatkami śniegu czeka
na swoją kolej
by przynieść nieco dłuższe dni
nadzieję na powrót wiosennych westchnień

luty już stuka koturnami butów
wkraczając w nasz świat

co przyniesie 
odpowiedzą kolejne dni

zdjęcie własne - 5.02.2025

zdjęcie własne - luty 2024

zdjęcie własne - luty 2023