pożegnania łza malowana jesienią drżące powieki

październik otwiera okna przeszłości i znów słyszę tamte westchnienia choć wokół mnie cisza czterech ścian w ramionach bezsenności przetrwam kolejną noc by spod wysuszonych liści zebrać jesienne słowa może wypięknieją z czasem

wokół wszystko szarzeje a palce dotykają zimnych ścian my zamurowani w słowie bez pamięci pogubieni na przekór lirycznym westchnieniom   które bledną na samą myśl o jutrze przypieczętowanym samotnością gdzie dwoje jest jak jedno   przytul ostatni raz bym miała siły zmierzyć się z pustką wepchniętą między godziny bez ciebie

wplatam się pomiędzy twoje słowa chcąc zatrzymać coś dla siebie brakuje okazji znów przekarmiasz mnie milczeniem a ja nie chcę być bogata

Jesienne krople na rękach niosą pozłacany płomień twoich oczu, znów mnie przekupisz uroczym wrzosem, rzewną historię serce przytoczy. Wczorajsza łza zapuka w twe okno, bym błękitną królową się stała, smutek i zazdrość przemienisz w dobro, przyjmę wszystko co będzie nam dane. Rosa błogosławi to szczęście, wyraźnym cieniem tamtego lata, jak groch od ściany się nie odbijesz, bo kocham chwile gdy tutaj jesteś.

pierwsze krople deszczu zwiastują mrok syk wiatru cichnie tępy wzrok wbity w ścianę tłumaczy wszystko ból przeszywający serce przepływa przez ciało niczym prąd czasu nie cofniesz wszystko się zmieniło tylko pustka wdarła się w życie nieproszona ciężko jest patrzeć gdy kolejny ogień gaśnie na twoich oczach

powietrze otulone nutką nostalgii deszcz za oknem a na stole gorąca herbata przywołują wszystkie barwy wspomnień mam wenę odmaluję je na płótnie tworząc obraz własnych myśli w abstrakcyjnych kształtach ukryję ciebie przynajmniej nie muszę udawać jesień zna moje rozterki wychwytując nastroje operuje kolorami przynosi słońce rozjaśniając ciemne miejsca w duszy dziękuję jej za przyjaźń która swoją siłą wydobywa melancholię na zewnątrz i znów jestem sobą

zgubiła czas o świcie który wciąż był głodny wrażeń na śniadanie chleb idealnie wypieczony smakował inaczej nad bochenkiem zadrżała ręka płacz to zbawienie dla jej oczu i duszy nienajedzona roztrwoniła ostatnie okruszki i znów czeka

coraz ciemniej i chłodniej za oknem liście szukają miękkiego lądowania promienie słońca dotykają leciutko łaskocząc po twarzy zdają się mówić już jesień październikowe dni zbierają wspomnienia może dadzą się spisać w notatnik i powstanie wiersz pełen nostalgii zdj.własne - październik 2024