pamiętniki II

-
zagubiłam się w bezsensie
który opanował swoimi mackami
moją osobistą przestrzeń

zwykle przepraszałam
na próżno

niektóre słowa
zamiast leczyć
rozdrapują niezagojone rany

brnąc przed siebie
czuję ból od noszenia
przyciasnych butów
już dawno zmieniłam rozmiar

tęsknoty

rośnie w oczach
a w sercu wciąż pusto

Komentarze

  1. jotka7 listopada 2025 16:14

    Bezsens przegonić, tęsknotę uciszyć, poszukać kojących słów...może i serce się zapełni z czasem.

    OdpowiedzUsuń
  2. Hanna Badura7 listopada 2025 16:50

    A w serc wciąż pusto. Bardzo smutny wiersz.
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  3. Boguslawa Matusiak7 listopada 2025 19:26

    Smutne wersy...
    Trudno jest przekroczyć tę granicę bezsensu, ale kiedy już się uda, to jest z każdą chwilą łatwiej.
    Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

***(odsypiałam pożółkłe godziny)

-
odsypiałam pożółkłe godziny gdy ty ścierałeś sen z powiek teraz nocami zajmuję się liczeniem gwiazd z nadzieją na powrót wirujących westchnień   czas utkany oczekiwaniem łagodzi szczypiące miejsca między nami soli było zbyt dużo   niezrozumienie buduje fundament dla niezbyt pewnych myśli poddajesz w wątpliwość   czy istniejemy dla siebie
Czytaj więcej

styczniowy deszcz

-
krople styczniowego deszczu zatopione w żalu dzwonią w okna niebo ciemnieje zabrakło powietrza i dłoni snujących opowieści na delikatnym ciele parują wspomnienia jak gorąca kawa która straciła dawny aromat może powinnam przeprosić że pokochałam a teraz dzielę nas na dwa obce światy
Czytaj więcej

już nie czekam

-
gdy nie śpię – piszę do ciebie kolejne słowa wiatr mnie ponagla noc nie jest wieczna czas mija szybko świt puka do okien promienie słońca nie mają znaczenia ciche westchnienie mokry policzek łez już nie liczę i tak nie odpowiesz
Czytaj więcej